Gisteren stond ik bij de kerk. De klok sloeg dubbel. Iedereen in het dorp wist het meteen: er is iemand overleden. Binnen een paar uur weet iedereen wie. Zo gaat dat hier in Spanje. Het hele dorp leeft met elkaar mee.
Francisco, 84 jaar, is overleden. Ik kwam hem elke ochtend tegen. Ik met m’n drie honden, hij op weg naar het graf van zijn vrouw. Al meer dan tien jaar lag zij daar, en nog altijd ging hij elke ochtend even langs.
De klok slaat dubbel
De dag ervoor had de klok al twee keer geluid. “Wie zou het zijn?” zeggen mensen dan. En binnen no time weet het hele dorp het. Want Spanjaarden praten. Veel en snel ook haha. Het nieuws verspreidt zich in rap tempo.
“Cotillas zijn we,” zegt mijn schoonzus dan met een glimlach. Nieuwsgierig, ja. Een beetje roddelend misschien. Maar vooral betrokken. Spanjaarden houden van praten, maar nog meer van verbinding. Ze willen weten wat er speelt. Ze leven mee. En iedereen voelt zich verantwoordelijk om er te zijn.
Knuffels en kussen
Zo ook gisteren, bij de kerk. De pastoor stond al buiten. De stoet kwam vanaf het tanatorium. Familie, vrienden, buren uit het dorp én uit de omliggende dorpen — iedereen was er. De hele gemeenschap verzamelde zich om Francisco de laatste eer te bewijzen. Zijn vier zoons kregen knuffels van iedereen.
Francisco zijn bijnaam (su apodo) is Comemigas – broodkruimel-eter. Waarschijnlijk hield zijn opa of vader van broodkruimels eten. Omdat er zoveel mensen met dezelfde namen zijn, heeft iedereen een bijnaam in de kleine Spaanse dorpjes. Ik ben bijvoorbeeld la nuera de Kung Fu (de schoondochter van Kung Fu).
Vol liefde
Ik sta te wachten, geëmotioneerd door de betrokkenheid en liefde van de mensen om mij heen. En dan gebeurt er iets wat ik zó Spaans vind. Een enorme tractor komt aan racen, parkeert naast de kerk. De bestuurder stapt uit, loopt mee in de rij, condoleert, en klimt dan weer op z’n tractor om verder te gaan met zijn werk. Zo gaat dat hier. Tussen de olijfbomen, fruitbomen en het dorpsleven. Even stilstaan. Even meeleven. En dan weer dóór. Dát is de kracht van deze gemeenschap.
De kist werd de kerk in gedragen. Iedereen liep via de linkerkant naar binnen. Langs de kist, langs het altaar, langs de familie. Nog een knuffel. Nog een aanraking. Een gebaar van liefde. Van troost. Je wordt gezien. Dat raakt me. Elke keer weer springen de tranen in mijn ogen. Ik voel het verdriet van een ander – en het is alsof het even ook van mij is. Geen last. Gewoon… verbinding.
Op zulke momenten besef ik hoe waardevol het leven is. Hoe belangrijk mensen zijn. En hoe mooi het is als mensen moeite doen voor elkaar. Dat je hebt geleefd op een manier die mensen raakt. Zó dat ze naar jouw afscheid komen. Omdat je ertoe deed.
Blijf niet hangen
En toch zie ik zo vaak dat mensen blijven hangen in wat er níet is. In tekort. In onmogelijkheden. In negativiteit. Terwijl het leven zóveel mogelijkheden biedt. Als je maar anders durft te kijken.
Ik heb altijd gedacht in oplossingen. In kansen. En zo heb ik ook Spaans geleerd: anders dan anders. Niet met boeken vol grammatica, maar met simpele stapjes. Makkelijk, leuk en snel.
In 1996 wilde ik Spaans leren. Niet omdat het moest, maar omdat ik wilde meedoen. Verbinden. Begrijpen. En dus bedacht ik mijn eigen methode. In 2016 maakte ik die beschikbaar voor iedereen. En dankzij internet kan ik nu zoveel mensen tegelijk helpen. Want internet is wat dat betreft echt een wonder. Het opent werelden. En ik mag mensen helpen om de Spaanse wereld te openen.
Wees aardig altijd
Ik geloof in het goede. Altijd. Ik geloof dat mensen willen helpen. Dat iedereen een positieve bedoeling heeft. Maar eerlijk? Soms krijg ik mails binnen waarin mensen meteen aanvallend zijn. Omdat iets niet werkt. Omdat ze zogenaamd geen toegang hebben tot hun cursus. En dan blijkt later… dat ze hun eigen e-mailadres verkeerd hebben getypt. Natuurlijk is dat frustrerend. Maar stel gewoon een vraag. Wees vriendelijk. Daarmee bereik je zoveel meer. Online én in het echte leven.
Idioten
En ja, ook ik heb m’n momenten. Dat ik baal als één of andere idioot mijn werk kopieert. Als iemand doet alsof mijn methode hún idee is. Maar ik blijf kiezen voor wat ik belangrijk vind. Voor helpen. Voor plezier brengen. Voor vertrouwen.
Want uiteindelijk gaat het daarom. Om de kleine momenten. Om de mensen. Om het contact. De warmte. De glimlach van een dorpsgenoot. De zon op je huid. De rust van de natuur. De eenvoud van het leven.
Angst is een hele slechte raadgever
Weet je wat ik ook vaak zie? Dat mensen zich laten tegenhouden door angst.
Angst om te falen. Angst dat ze het niet kunnen. Dat ze te oud zijn. Dat hun geheugen niet goed genoeg is. Dat anderen ze zullen uitlachen als ze een fout maken in het Spaans.
Maar angst is een slechte raadgever. Hij vertelt je dat het beter is om niets te proberen dan iets verkeerd te doen. En dat is precies wat je op je plek houdt. Angst laat je stilstaan. Terwijl je diep vanbinnen vooruit wilt.
Maak lekker fouten en zie dat niet als iets wat slecht is
En dan is er nog perfectionisme. Die stille rem die zegt: “Ik begin pas als ik het perfect kan.” En dus begin je nooit. Je oefent pas als je alles uit je hoofd kent. Maar zo leer je geen taal. Zo leer je niets. Je leert door te doen. Door fouten te maken. En daar samen om te lachen. Juist dan krijg je de leukste connecties.
Want stilstand is het gevolg van perfectionisme. Groei zit juist in beweging. In de eerste stap zetten. In het proberen. Niet wachten tot je klaar bent. Maar gewoon beginnen.
Laat je niet tegenhouden
Laat angst los. Laat perfectie los. Kies voor vertrouwen. In jezelf. In de weg. In de kracht van kleine stapjes. Elke dag een beetje. Zo leer je Spaans. En zo verander je je leven.
Want Spaans leren – en eigenlijk alles wat écht belangrijk is – begint met één simpele beslissing: dat je je niet langer laat tegenhouden.
Droom jij van Spanje? Van gesprekken met de buurvrouw? Van zelf boodschappen doen, een dokter uitleggen wat er is, een menukaart snappen? Van contact maken – écht contact – en je thuis voelen in het land dat je zo lief is?
Dan help ik je.
In 8 weken spreek jij Spaans. Met mijn online cursus. Slechts 30 minuutjes per dag. Echt waar – dat lukt iedereen. Ook jij. En je krijgt altijd mijn hulp. De rest van je leven.
Je hoeft alleen maar te kiezen voor een andere manier. Voor nieuwe mogelijkheden. Voor vertrouwen in jezelf.
Want als jij een ander leven wilt – een ander gevoel, een ander resultaat – dan zul je iets anders moeten doen. Anders denken. En anders leren.
Je hoeft niet te voldoen aan hoe het hoort. Je mag kiezen voor wat werkt. Voor wat wél helpt. En dát is precies wat ik je laat zien.
👉 www.supergoedspaansleren.nl/cursussen-overzicht
Un beso,
Cintha
📩 info@supergoedspaansleren.nl
