NAAR SPANJE: EEN ANDERE ACHTERNAAM VOOR DE KINDEREN
Al hun hele leven hebben onze kinderen de achternaam Ruiz Garcia. Na een bezoekje aan het Spaanse Consulaat in Amsterdam word dat ineens: Ruiz van Marrewijk. Dat klinkt toch niet?
Ruiz Garcia ging verdwijnen
Toen de kinderen geboren werden, zei de Nederlandse gemeente: Je mag de achternaam van de vader of van de moeder kiezen. Het werd de achternaam van de vader. Voor Spaanse begrippen is dat raar. Elke Spanjaard heeft namelijk twee achternamen. De eerste achternaam krijgen ze van hun vader en de tweede van hun moeder. En als ik daar over nadenk dan vind ik dat nog eens een mooie oplossing. Je maakt de kinderen tenslotte ook samen.
El segundo apellido
Dus onze kinderen krijgen automatisch ineens de 1e achternaam van de vader en de 2e achternaam van de moeder. De leraren op school zien gelijk dat er wat aan de hand is met deze kinderen. Dus eigenlijk is dat best handig. Nu is mijn achternaam onmogelijk om uit te spreken. Dus gelukkig ben ik de 2e achternaam dat bespaart de kinderen een hoop ellende.
Stoere kids
Behalve dat ze een nieuwe achternaam kregen, vonden ze het best heel spannend dat we gingen emigreren. Maar wat zijn ze toch stoer die kinderen van ons. Als ik soms weer twijfelde bij de voorbereidingen, dan zei mijn zoon Kay ineens: Mam, we zetten door, het zal best af en toe moeilijk zijn, maar daar moet je gewoon even doorheen. Dat vond ik toch wel heel bijzonder. Uiteraard twijfelde Kay ook wel eens, dan zeg ik natuurlijk hetzelfde. Zo springen we met het hele gezin dit avontuur in.
Spaanse scholen
Toen we in Spanje aankwamen gingen ze gewoon naar een Spaanse school. Nina naar de basisschool in het dorp en Kay naar het voortgezet onderwijs gaan een dorp verder. Ze hadden hun neefje en nichtje die daarbij hielpen, dus helemaal alleen waren ze gelukkig niet. Maar de taal, daar moest nog het nodige aan bijgespijkerd worden. Geen woord Spaans spraken ze. Dus dat werd flink aanpoten tijdens de zomermaanden. Maar toen de scholen begonnen, toen werden ze ontzettend goed bijgestaan door de leraren. Echt geweldig.
Even wat doen lukt niet
Als je in een Spaans dorpje woont, dan heb je niet meer alle sportvereniging binnen handbereik. Kay kon gewoon voetballen met de jongens uit het dorp, dat is dan meer een soort zaalvoetbal, maar dan buiten. Nina wilde graag blijven hockeyen. Maar dat heb je hier dan toch niet in de buurt. Het leven veranderde. Van Nederland met alles in de buurt op het fietsje naar supergroot Spanje met alles op flinke afstanden.
Nieuwe naam voor de hond
Natuurlijk ging de hond ook mee emigreren. Alleen heette die Chica en dat is een beetje gek om te roepen, omdat dat in het Spaans meisje betekent. Dus wat doen we daarmee? ‘Meissie’ misschien? Lekker op z’n Westlands. Kinderen een andere naam, dan de hond ook toch?
Un beso Cintha
Heb je een verzoek of wil je graag iets meer weten over een bepaald onderwerp mail mij op info@supergoedspaansleren.nl
