Vorige week schreef ik over integreren in Spanje. En hoe makkelijk dat is. Als je het nog wilt lezen hier vind je mijn blogs: https://supergoedspaansleren.nl/het-spaanse-leven-integreren-een-makkie/Mijn emigratie verhaal is natuurlijk iets anders, want ik ging in het dorp wonen waar Tomás, mijn man vandaan kwam. En ik kwam al 20 jaar op vakantie hier.
We gaan toch niet terug hè
Ik wist dus wel een beetje waar ik aan begon. Maar het was wel altijd in vakantiesfeer. En nu gingen we er echt wonen. In ieder geval 1 jaar gingen we het proberen. Ik wist wel dat dat ene jaar geen probleem zou zijn voor mij, maar voor de kinderen, ik had geen idee wat zij ervan zouden vinden? En Tomás was natuurlijk niet blij met dit plan, maar de kinderen zeiden na dat jaar, we gaan toch niet terug naar Nederland hè mam?
Laten we terug gaan
En dan keek ik Tomás aan en dan zei hij, kunnen we terug naar Nederland? Maar ja 3 tegen 1. Dus we bleven. Maar de mensen uit ons kleine Spaanse dorpje dachten dat Tomás graag terug wilde naar z´n dorp. Maar dat was helemaal niet het geval.
Je denkt het eeuwige leven te hebben
Kijk, mijn vader overleed binnen 10 dagen. En ik werd weer even met mijn neus op de feiten gedrukt. Geniet van het leven. haal alles eruit wat je eruit wil halen, want het kan zo maar afgelopen zijn. Je denkt dat je het eeuwige leven hebt en je denkt ach dat komt wel een keer. Maar als je dan letterlijk ziet dat het in 10 dagen afgelopen kan zijn, wilde ik geen dag wachten.
Alle signalen wezen deze kant op
Het heeft nog wel even voorbereiding gehad en twijfels. Maar ik kreeg zoveel signalen dat het voor mij duidelijk werd. Daarom zeg ik altijd volg je gevoel. Iedereen is het beste leven gegund. Maar ga niet voorbij aan alle tekens die je krijgt. Ook dit is weer een apart verhaal. Zal ik ook binnenkort over vertellen.
Por el amor has venido
Dus als Spanjaarden tegen mij zeggen, por el amor has venido aqui no? Dan zeg ik nee, zo is het verhaal niet, ik ben hier niet voor de liefde gekomen. En dan vertel ik dat Tomás echt graag in Nederland wilde blijven, maar ik de drijfveer ben achter dit hele verhaal. Nou dat vinden ze prachtig natuurlijk. Want waarom kiest een Nederlandse voor Extremadura vragen ze dan vol verbazing. En als ik dan zeg, jongens jullie weten niet dat dit de mooiste plek is op aarde. Voor mij zeker. De mensen zo vriendelijk en behulpzaam en lief. Het eten geweldig. Het levensonderhoud super. De natuur is prachtig. Ik ruil Extremadura niet meer om. En dan zeggen ze, tja we weten niet eens wat we zelf hebben.
Tomás en z´n 300 schapen
Maar hier in het dorp kom ik dus ook mensen tegen van in de 80 die Tomás nog kennen van vroeger. Dan vertelden ze mij dat hij elke dag met z´n 300 schapen en z´n leesboek richting de campo liep om z´n kudde te laten grazen. Ik vond het geweldig. Maar ik snapte ook wel waarom Tomas graag in Nederland was die 18 jaar. Werken met Nederlanders en zeker Westlanders dat is een ander verhaal. Niet lullen maar poetsen. En dat is op zijn lijf geschreven. En ja als je dan met Spanjaarden gaat werken dan snap ik dat het frustraties oplevert. Niet allemaal hoor, 1 op de 100 daar heb je wat aan. Ook dit klinkt niet aardig, maar het is wel de realiteit.
Hoe mooi is je levenspad
En dan kom je op zo´n leeftijd dan kijk je terug. En als ik nu 26 jaar terugkijk dan weet ik dat Tomás en ik voorbestemd waren. Ik moest de liefde van mijn leven in Spanje vinden om op een later moment terug te gaan. We woonden 18 jaar in Nederland. Ik leerde van alles, Tomás leerde de taal en goed lassen, haalde allerlei diploma´s voor airco en verwarming en ga zo maar door.
Hoe heet je ook alweer
Toen mijn vader overleed kreeg ik eigenlijk van hem het cadeau mee. Tjin, Meet, Cint of Freule hij noemde mij en m´n zus altijd van alles. Zelfs de naam van de hond. Maar hij wilde zeggen ga genieten van het leven, je weet het, het duurt maar even. M´n moeder had hier zelfs jaren geleden al een stenen schilderijtje van gemaakt voor op de wc. Zo grappig dit, even terug in de tijd. Maar goed. Het was mijn wake-up-call en na de nodige hobbels vertrokken we in 2015.
Alle puzzelstukjes vallen samen
En voor Tomás vielen alle puzzelstukjes samen. De Spaanse familie zei, je kunt hier geen leven opbouwen. Er is geen werk. Mijn schoonvader zei, Spaanse cultuur die hebben we niet. Dus dat hoeven de kinderen ook niet mee te krijgen. Zo positief altijd mijn schoonvader, haha. Maar Tomás liep 1 bedrijf binnen. Er zijn hier in de omgeving 2 Nederlandse bedrijven. En Tomás liep de ene binnen en binnen 1 seconde had hij werk. Tja als je Spaans spreekt en ook nog Nederlands en je alles weet van tuinbouwtechniek dan is het niet zo moeilijk.
Kijk eens terug op je leven
En ik mocht mijn werk meenemen vanuit Nederland. Dus ALLES liep voorspoedig. Allemaal tekens dat dit ons juiste pad was. Ik denk als je terugkijkt op je leven. Dan zie je een soort van rode draad lopen. En als je jouw gevoel volgt dan ga je van het ene level naar het andere level. Als iets keer op keer terugkomt dan heb je dat denk ik nog te overwinnen, voordat je verder komt. Geen idee of het echt zo is. Maar het is een soort van conclusie die ik trek als ik terugkijk op onze levens.
Ik hoor heel graag jouw verhaal. Het inspireert mij vaak weer tot nieuwe verhalen. Volgende week gaan we weer even Spaans oefenen en daarna vertel ik eens over alle tekens die ik kreeg die mij allemaal richting Spanje stuurden.
Un beso Cintha
